من حوله پالتویی نانو را هر جا که می روم حمل می کنم. خوب، حداقل یکی دو تا از آنها.
مطمئناً در هر جایی که می دانم قرار است آشپزی کنم، اما همچنین به پیک نیک، سفرهای طولانی با ماشین، حتی در هواپیما، شگفت انگیز است که وقتی مجبورید در پرواز غذا بخورید چقدر مفید هستند.
و وقتی به دفتری رفت و آمد داشتم، همیشه یکی در جعبه ناهار من بود.
عشق من به آنها با یک حوله کلاسیک من و شوهرم باب در سال 2006 در یک بازار کریسمس در یک روستای کوچک در فرانسه پیدا کردیم.
آن سال. تازه با یک پرواز شبانه از نیویورک رسیده بودیم و از کم خوابی سرگیجه داشتیم و مستاصل قهوه بودیم. در یک ماشین و در مسیر بورگوندی، باربیزون به اندازه هر مکان دیگری برای استراحت کردن یک مکان خوب به نظر می رسید.
در اوایل دهه 1800، باربیزون خانه گروهی از نقاشان بود که بعداً مدرسه باربیزون نام گرفت.
یکی از بنیانگذاران، ژان فرانسوا میله، در سال 1857، The Gleaners را در این نزدیکی نقاشی کرد که سه زن دهقان را در مزرعه ای به تصویر می کشد که ساقه های ولگرد گندم را پس از برداشت محصول برداشت می کنند.
یک حوله آشپزخانه زیبا برای ما خاطره ای است و گنجی است که می توان آن را با دیگران نیز به اشتراک گذاشت.
قهوه‌مان را در خیابان گراند پیدا کردیم و مردم را تماشا می‌کردیم که ون‌ها را پیاده می‌کردند و غرفه‌هایی را برای یک بازار تعطیلات در امتداد یک خیابان باریک برپا می‌کردند – و تصمیم گرفتیم در آنجا بمانیم.
بعداً، در بازار، ما با اکراه از پنیر و خوراکی‌ها (بدون دسترسی به یخچال تا اواخر سفرمان) گذشتیم، اما هیچ تردیدی نداشتیم که چشممان به نمایشگر تورچون (حوله‌های آشپزخانه) زیبای قدیمی افتاد.
کتانی که توجه من را جلب کرد از کتانی از کوه های Vosges ساخته شده بود و مانند همه کتانی ها، قبلاً تصور می کردم که با گذشت زمان نرم تر و جاذب تر می شود. من با خوشحالی 3 یورو را تحویل دادم و آن را داخل کیف شانه ام گذاشتم.
