احتمالاً در سال 1305، زمانی که ادوارد اول حکم داد که 1 اینچ (2.5 سانتی متر) باید به اندازه سه دانه جو خشک شده باشد، اندازه کفش انگلیسی شروع شد.
بنابراین، کفش کودک با اندازه 13 دانه جو به اندازه 13 تبدیل شد. در قرن 14 و 15، کفش ها بسیار بلند و نوک تیز شدند.
کفش پلاستیکی ساحلی هم در همان سال ها تولید شد و بعد ها در انواع زیادی وارد بازار شد.
پادشاه ادوارد سوم قانونی وضع کرد که طول میخ ها یا نوک کفش ها نباید از 2 اینچ (5 سانتی متر) تجاوز کند، اما در دوره بعدی سلطنت ریچارد دوم (1377-1399) کفش ها (به نام کراکو) به امتیاز 18 رسیدند.
اینچ (45 سانتی متر) یا بیشتر. در پایان قرن پانزدهم، انگشتان نوک تیز جای خود را به گرد دادند. در قرن شانزدهم، کفش‌های مردانه دارای پنجه‌های بسیار پهن بودند که به شکل منقار اردک بود.
تنوع در طراحی افزایش یافت، با کفش هایی که دارای زیره های چرمی یا چوب پنبه ای و رویه آن از مخمل، ابریشم یا چرم بود. همچنین مد بود، مانند لباس، بریدن کفش ها به منظور نمایان شدن آستری با رنگ متفاوت.
کفش‌های زنانه مشابه کفش‌های مردانه بودند، اما به دلیل پوشاندن لباس‌های حجیم، کمتر به چشم می‌آمدند.
در اروپای قرن هفدهم، چکمه ها به طور کلی پوشیده می شدند. کفش‌ها پاشنه‌های نسبتاً بلندی داشتند و اغلب با گل رزهای بزرگ ساخته شده از توری و روبان تزئین می‌شدند.
در آمریکا، مردان و زنان کفش چرمی محکم با پاشنه متوسط می پوشیدند. در قرن هجدهم کفش ها با سگک های طلا و نقره و سنگ های قیمتی واقعی یا بدلی تزئین می شدند.
در آمریکا، کفش‌های مجلسی زنانه از کفش‌های زنانه در فرانسه و انگلیس کپی می‌کردند و از پارچه ابریشمی ساخته می‌شدند و دارای پاشنه فرانسوی و معمولاً سگک بودند. برای محافظت از کفش، کفشی به نام پاتن، اغلب از همان ماده، پوشیده می‌شد.
در سال 1760 اولین کارخانه تولید کفش در ماساچوست پدیدار شد و تولید کفش به مقدار زیاد آغاز شد. با این حال، تا قرن نوزدهم و توسعه ماشین‌های مدرن مانند چرخ خیاطی، کفش‌ها را می‌توان به سرعت و ارزان ساخت.
